Van Arequiepa naar Puno.

Na een hartelijk afscheid van de eigenaar van Wayra hotel, in de taxi gestapt naar de busterminal. We gaan om acht uur vertrekken. Om half drie waren we in Puno.
Schuin tegenover het station hadden we een hostel gevonden. Niet overdreven goed maar oké kan er mee door voor 1 nacht.
Toen we geinstalleerd waren zijn we naar de haven gelopen om info te vergaren over de boottocht die we morgen willen maken.
Een stuk wijzer weer teruggelopen naar het
Station. Een busticket geboekt voor de nachtbus morgenavond naar Cusco. Toen een hele leuke taxi genomen naar het centrum. Heerlijk rondrondgelopen, een grote bedrijvigheid aan winkels en straatverkopers. Het leeft en is heel gezellig om rond te lopen.
De magen begonnen te knorren, dus zijn we een restaurantje ingelopen.
Na het eten weer geslenterd in de drukke straten. Koffie, daar hadden we trek in.
In een top coffee anex restaurantje een heerlijke koffie gedronken.
Toen op zoek naar een supermarkt want bij de overnachting is geen ontbijt.
Uiteindelijk na veel vragen vinden we er één.
Op ieder hoek van de straat kan je brood kopen, wij kochten dus ook.
Toen waren wij het zat en het was inmiddels koud geworden. We zitten hier op 4460 meter hoog dus als de zon onder is wordt het koud.
Nog even een sudoku gemaakt en toen lekker gaan slapen.
De volgende morgen na een koude nacht, met drie dekens toch goed geslapen. We maken ons eigen ontbijtje, douchen en de koffers wegbrengen naar het busstation.
Vandaar lopen naar de haven. We gaan het hoogst bevaarbare meer van de wereld op. Het Titicaca meer. We gaan twee eilanden bezoeken waar de bevolking op het water op riet leeft. Iedere keer gaat er een nieuwe laag op. Els heeft een mooie prijs af kunnen spreken, over alles moet je onderhandelen. Niets voor mij, ik zeg gewoon ja, Els zegt dan dat we zo blut zijn.
Na een half uur varen komen we bij het eerste eilandje aan. Zo een rare gewaarwording als je op het riet staat, het beweegd onder je voeten.
Er komt een uitleg van een dame die helaas geen engels spreekt, alleen spaans.
Later worden we in groepjes van vijf opgedeeld, we mogen haar huisje in, ze slapen ook op riet. Nou toen ging de truckendoos open en kwamen de souveniers tevoorschijn. Een toilet was ook niet aanwezig. We waren er inmiddels wel achter dat op dit eiland de mensen niet meer zo leven. Er zijn nog een aantal mensen die zo leeft, daar komen geen toeristen. Het was wel heel intressant om te zien hoe ze vroeger leefden. Het tweede eiland was eigenlijk alleen voor de lunch. Maar wel op het riet.
Ook de gedachte dat je toch ook maar op dit prachtige meer hebt gevaren, gaf ons een goed gevoel.

En nu zitten we te wachten op de nachtbus.
Weer een wens afgestreept van de Peru bucketlist.